]]>

Szukaj w:

Jednostki samorządowe

Ostrołęka Płock Siedlce Radom Ciechanów żuromiński mławski ostrołęcki ostrowski makowski sierpecki przasnyski ciechanowski pułtuski wyszkowski węgrowski sokołowski siedlecki łosicki płocki płoński gostyniński sochaczewski nowodworski legionowski wołomiński miński otwocki żyrardowski piaseczyński garwoliński grójecki kozienicki białobrzeski przysuski radomski szydłowiecki zwoleński lipski m.st. Warszawa pruszkowski warszawski zachodni grodziski

Świercze

Nazwa jednostki: Gmina Świercze

Dane teleadresowe:

Urząd Gminy Świercze, ul. Pułtuska 47, 06-150 Świercze

e-mail: swiercze@op.pl

Strona www: www.swiercze.pl

Powierzchnia: 93,04 km2

Liczba mieszkańców: 4720

Położenie geograficzno-przyrodnicze: Gmina Świercze położona w zachodniej części powiatu pułtuskiego zajmuje 93,04 km2 co stanowi 11,22 % ogólnej powierzchni powiatu. Gmina Świercze graniczy z 5 gminami: z gminą Gzy, Winnica, Nasielsk, Nowe Miasto i Sońsk. W granicach gminy znajduje się 28 sołectw.Gmina leży w zasięgu oddziaływania miast: Pułtuska odległość 25 km, Płońska – 26 km i Nasielska – 9 km. Zewnętrzne komunikacyjne powiązania zapewniają drogi wojewódzkie nr 632 i 620 oraz magistralna linia kolejowa E - 65 Warszawa-Gdańsk.

Gospodarka, przemysł, rolnictwo, inwestycje: Wiodącą funkcją gminy jest rolnictwo rozwijające się na bazie gospodarstw indywidualnych. Wynika to z dotychczasowego charakteru zagospodarowania terenu gminy jak również z uwarunkowań sprzyjających rozwojowi tej funkcji. Rozporządzeniem Wojewody Ciechanowskiego Nr 12/96 z dnia 30 października 1996 roku został uznany za podlegający ochronie użytek ekologiczny o powierzchni 1,49 ha. Użytek ten stanowi lokalną ostoję zwierzyny zapewniającą schronienie, lęgowiska ( dla ptactwa ) oraz pożywienie. Położony jest w środkowo – wschodniej części gminy, na gruntach wsi Strzegocin, w leśnictwie Świercze. Objęty ochroną teren – cenny przyrodniczo i krajobrazowo - jest w przeważającej części podmokły i niedostępny. Brak możliwości uprawy oraz innego wykorzystania gospodarczego sprawił, że pozostał w stanie zbliżonym do naturalnego. Elementami wzbogacającymi krajobraz i podlegającymi ochronie są pomniki przyrody żywej ( pojedyncze drzewa i grupy drzew ) oraz pomnik przyrody nieożywionej (głaz narzutowy ). Obiekty te występują w różnych regionach gminy, w większości wchodzą w skład drzewostanów parkowych. Wszystkie pomniki przyrody mają dużą wartość przyrodniczą, są znaczącymi elementami krajobrazu wsi oraz terenów rolnych. Na terenie gminy Świercze pomniki przyrody występują w miejscowościach: Gaj- jesion wyniosły (teren parku), głaz narzutowy, Bruliny - 8 lip drobnolistnych (teren parku), Strzegocin - 2 lipy drobnolistne (przed kościołem ), jesion wyniosły, dąb szypułkowy, lipa drobnolistna, Świerkowo - 2 drzewa białodrzewu ( teren parku ), klon srebrzysty. W celu ochrony głazu narzutowego o obwodzie 933 cm i wysokości 150 cm, który znajdował się na skraju wysypiska w miejscowości Gaj gmina zlikwidowała wysypisko i przeprowadziła rekultywację terenu.

Historia, dziedzictwo i kultura: O bogatej historii gminy świadczy mnogość stanowisk archeologicznych i obiektów zabytkowych. Najstarsze ślady osadnictwa człowieka na obszarze dzisiejszej gminy Świercze odnaleziono w Bylicach, jest to rdzeń mikrolityczny datowany jako mezolityczny ( ok. 5 tys. lat p.n.e. ). Ślady starożytnego osadnictwa znajdowano również w drodze powierzchniowych badań archeologicznych, w Wyrzykach, Klukowie, Gaju, Prusinowicach, Strzegocinie, Świeszewie i Brulinach. Domniemywać zatem należy iż, sieć osadnicza na omawianym terenie rozwijała się podobnie jak w innych terenach Mazowsza. Osiedlały się tutaj kolejno plemiona związane z kulturami: ceramiki grzebykowej, amfor kulistych i ceramiki sznurowej. Plemiona te pod wpływem przybyszów z południa zapoznawały się z hodowlą zwierząt i uprawą roli, co doprowadziło do osiadłego trybu życia. Przełomem w dziejach było wprowadzenie chrześcijaństwa, co wiązało się ze zmianą między innymi pochówków – zgodnie z zaleceniami kościoła zmarłych nie palono a jamę grobową okładano kamieniami. Do grobów jednak zgodnie z pogańskim zwyczajem, wkładano broń, ozdoby i przedmioty codziennego użytku ( ślady w Prusinowicach - X w., w Klukówku - XI w., w Świeszewie – XII w.). Pierwsze wspólnoty parafialne są datowane na XII-XIV wiek (parafia w Klukowie i Gąsiorowie). Od 1690 roku w Strzegocinie rezydowali Bernardyni, po których pozostał kościół i klasztor. Pierwsze zapiski dot. istnienia gminy pochodzą z XVII w., zamieszkiwała tu drobna szlachta, a w późniejszym okresie rozwijał się handel, głownie za sprawą sklepikarzy i szynkarzy. Siedzibą gminy były Gołębie, potem Klukowo a od 1954 roku Świercze.

widokówka widokówka
Liczba wyświetleń: 50